Breathtaking I maakt deel uit van een reeks schilderijen waarin  belemmeringen op enigerlei wijze een centrale plaats innemen. Deze kunnen externe oorzaken hebben of van binnenuit  komen, veroorzaakt worden door lichamelijke tekortkomingen of door eigen emoties, wensen en verlangens. Het menselijk  tekort is één van de hoofdthema’s in mijn werk. Aansluitend  bij expressionistische tradities in de schilderkunst en recente  inzichten in de psychologie van de persoonlijkheid worden  met directe maar poëtische zachtheid het niet-kunnen, niet-  mogen, niet-willen of niet-durven van mensen ontmaskerd.  Het schilderij Breathtaking I wil in herkenbare vormen de  menselijke problematiek van de dwaaltocht in het complexe  labyrint van de eigen persoonlijkheid tonen. Het woord  ‘persoonlijkheid’ is afgeleid van ‘persona’, Latijns voor  ‘masker’. In het theater worden op het toneel maskers gebruikt om de identiteit van de speler zeker te stellen. In het dagelijkse leven weerspiegelen ze echter niet zelden een onzekere  identiteit en verbergen ze innerlijke polariteiten,  verdedigingsmuren en angsten. Onzekerheid over de eigen  identiteit roept soms een alter ego in het leven, een deel van de persoonlijkheid, dat duidelijk contrasteert met de reguliere  persoonlijkheid. Ik verbeeldt in Breathtaking I de  problematische relatie tussen een poppenspeler en zijn  masker, zijn alter ego, in de vorm van een pop. In literatuur en film wordt de pop vaak gezien als een creatie om persoonlijke demonen onder controle te houden. Dit schilderij sluit aan bij  die traditie en weerspiegelt de complexe, bizarre connectie  tussen poppenspeler/buikspreker en pop, tussen schepper en  schepsel. Wanneer het alter ego als personificatie van het  onbewuste een bedreigend karakter krijgt en de mens in een  verstikkende houdgreep houdt, moeten de rollen omgedraaid.  Wat niet naar buiten mag, moet binnen gehouden worden. De tragedie is dat met het onschadelijk maken van een schaduw-  zelf, ook het zicht op het eigen ik ontnomen wordt.  Breathtaking I  gaat over de soms adembenemende confrontatie tussen de verschillende kanten van de eigen identiteit, over het weerhouden van het Andere Zelf, over niet-kunnen, niet-  mogen, niet-willen of niet-durven. Het schilderij heeft, zoals  de meeste van mijn schilderijen  een open karakter dat vragen openhoudt. Is de afgebeelde belemmering noodgedwongen  zelfbescherming, een verbeelding van geslaagde ego-  beschermende verdedigingsmechanismen, of een agressieve  manifestatie van oerdriften? De keuzen zijn niet  vanzelfsprekend. Welke interpretatie gekozen wordt is in  belangrijke mate afhankelijk van de emotionele beroering van de kijker. Silencing The Mind  maakt deel uit van een serie schilderijen  waarin belemmering op enigerlei wijze een centrale plaats  inneemt. Belemmeringen kunnen externe oorzaken hebben of van binnenuit komen, door lichamelijke tekortkomingen of  eigen emoties, wensen en verlangens. Menselijke  mogelijkheden en tekorten zijn hoofdthema’s in mijn werk.  Aansluitend bij expressionistische tradities in de schilderkunst en recente inzichten in de psychologie van de persoonlijkheid worden met directe maar poëtische zachtheid het niet-kunnen, niet-mogen, niet-willen of niet-durven van mensen  ontmaskerd. Het schilderij Silencing the Mind wil in herkenbare vormen de menselijke problematiek van de dwaaltocht in het  complexe labyrint van de eigen persoonlijkheid tonen. Het  woord ‘persoonlijkheid’ is afgeleid van ‘persona’, Latijns voor ‘masker’. In het theater worden op het toneel maskers gebruikt om de identiteit van de speler zeker te stellen. In het dagelijkse leven weerspiegelen ze echter niet zelden een onzekere  identiteit en verbergen ze innerlijke polariteiten,  verdedigingsmuren en angsten. Onzekerheid over de eigen  identiteit roept soms een alter ego in het leven, een deel van de persoonlijkheid dat contrasteert met de reguliere  persoonlijkheid. Het toont een ander gezicht. Ik plaats het alter ego in Silencing The Mind  in de relatie tussen een poppenspeler en zijn pop. Door anderen worden we  onszelf, al moeten we daarvoor soms zelf de ander maken. De dummy is een manier om de persoonlijke demonen onder  controle te houden. Silencing The Mind  verbeeldt de complexe, bizarre connectie tussen de buikspreker en pop, schepper en  schepsel, zelf en schaduw-zelf. Niet langer krijgt de pop hier  de vrije teugel om het onzegbare te zeggen, maar dient zij  beteugeld te worden. Wat niet mag klinken, moet gesmoord.  De tragedie is dat de pop de mond snoeren ook de buikspreker monddood maakt. Silencing The Mind  gaat over de self-  handicapping strategie waartoe mensen denken gedwongen te  zijn om zich te kunnen handhaven. Het schilderij heeft een  open karakter dat vragen openhoudt. Is de afgebeelde  belemmering betreurde zelfbescherming, overwinning of  nederlaag? Moet men compassie hebben met de tot zwijgen  gedoemde speler of met de het zwijgen opgelegde pop? Wie is er bang? En waarvoor? De keuzen zijn niet vanzelfsprekend.  Welke interpretatie gekozen wordt is in belangrijke mate  afhankelijk van het ego of alter ego van de kijker.